Πολυτεχνείο-Κολωνάκι σε χρόνο μηδέν...

Έχοντας παρακολουθήσει αρκετές εκπομπές και αφιερώματα σε τηλεοράσεις, εφημερίδες, διαδίκτυο για την περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου, θέλησα ως μέλος της νεότερης γενιάς ή της γενιάς των 700 ευρών όπως συνηθίζεται τελευταία, να προσπαθήσω να βγάλω κάποια δικά μου και ίσως αυθαίρετα συμπεράσματα για το τί πραγματικά πέτυχε η γενιά εκείνη και σημερινοί 50άρηδες κ 60άρηδες στο πέρασμα των χρόνων ως σήμερα.Οι ήρωες εκείνοι είναι και σημερινοί ήρωες; Τα οράματά τους ευοδώθηκαν ή μήπως επαναπαύθηκαν στις δάφνες της, πρωτοφανούς για την εποχή και τις τότε συνθήκες, εξέγερσης και στη συμβολή τους στην πτώση και μόνο της Χούντας;

Λές να είμαι ιερόσυλος και μόνο στην ιδέα της αμφισβήτησής τους; Γιατί θα λεγε κάποιος, πως χωρίς τους αγώνες εκείνων των παιδιών εγώ σήμερα δεν θα 'χα την ευκαιρία να αρθρογραφώ ελεύθερα από τη ζεστασιά του σπιτιού μου στα πλαίσια μιας δημοκρατίας.
Σωστά;

Όχι.Δε νομίζω ότι τόσοι αγώνες στο βωμό της ελευθερίας που είχαν συνέπεια βασανισμούς, αίμα και θάνατο, έγιναν για να χουμε εμείς οι νεοέλληνες αυτού του τύπου την αστική δημοκρατία του σήμερα.
Δεν έπεφταν μπροστά στο τανκ οι φοιτητές για να υπερασπιστούν μια δημοκρατία στην οποία ο πολιτικός θα διαπλέκεται με τον επιχειρηματία για την επιβίωσή του...
Δεν έπαιζαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα καλώντας μέσα από το ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου το λαό να εξεγερθεί για να υπερασπιστούν μια ενημέρωση που θα την βιάζουν κατ' εξακολούθηση πέντε καναλάρχες και δέκα μεγαλοδημοσιογράφοι...
Δε βασανίστηκαν χιλιάδες αγωνιστές στα ξερονήσια για να υπερασπιστούν μια ελευθερία κι ένα άσυλο που καθημερινά θα δέχεται τη φαλκίδευσή του από την ίδια τη "δημοκρατία"
Δεν αντιστάθηκαν με τόλμη και αξιοπρέπεια τα μέλη εκείνης της γενιάς για να υπερασπιστούν μια παιδεία και μια υγεία που δε θα είναι αγαθό όλων και παλλαϊκά προσβάσιμο...
Δεν δολοφονήθηκαν αντιστεκόμενοι ηρωικά από τα χουντικά γουρούνια, για να υπερασπιστούν μια δημοκρατία που η εργασία θα θεωρείται πολυτέλεια και η υποταγή προσόν...

Άρα λοιπόν τί συμπέρασμα βγαίνει;
Πόσοι από εκείνη τη γενιά δε θέλησαν να εξαργυρώσουν τους αγώνες τους και σήμερα να βλέπουμε τα τότε οργισμένα και αγωνιζόμενα νειάτα να απολαμβάνουν τις ανέσεις της αστικής δημοκρατίας, παίρνοντας τον καφέ τους σε κάποιο κυριλέ μαγαζί του Κολωνακίου συνοδευόμενοι από την προσωπική τους ασφάλεια; Σαν κι εκείνα που χλεύαζαν τότε και στα οποία είχαν πρόσβαση οι μεγάλοι εκείνης της εποχής, εκείνοι τους οποίους τότε αντιπάλευαν;...
Πόσοι από αυτούς σήμερα βολεμένοι σε κάποιο κόμμα της Βουλής, αριστεροι ή δεξιοί καταφέρονται σε όσους αντιδρούν για αυτά που τους απασχολούν και μάχονται οι ίδιοι να κρατήσουν με νύχια και με δόντια αυτά που κάποτε θεωρούσαν λαϊκή ιδιοκτησία;...
Και μάλιστα δικαιολογούν τις απόψεις τους στο ονομα της "δημοκρατίας"...

Της δημοκρατίας που αυτοί κάποτε ονειρεύτηκαν...