Εδώ Πολυτεχνείο, εκεί Πολυτεχνείο, πού είναι το Πολυτεχνείο...;;;

15 Νοέμβρη του 1995...
Παιδί 10 χρονών τότε και ετοιμάζομαι στο σπίτι να αποστηθίσω το ποίημα που μου ανέθεσε ο κύριος Δημήτρης για τη γιορτή του Πολυτεχνείου...Δε μου λένε κάτι τα λόγια του ποιήματος κι απλά προσπαθώ ακόμη μια φορά να βγάλω σε πέρας τη σχολική μου υποχρέωση...
Και πάνω στην προσπάθειά μου αυτή, μπαίνει ξαφνικά ο πατέρας στο δωμάτιο κρατώντας μια κασέτα ήχου...Την βάζει στο κασετόφωνο και φεύγει...

"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ πολυτεχνείο..." και η πρώτη έκρηξη συναισθημάτων ξεσπά μέσα μου..."Πότε θα κάμει ποτέ θα κάμει ξαστεριά, ποτέ θα φλεβαρίσει..." και το μυαλό μου ήδη ταξιδεύει στο προαύλιο της Νομικής εκεί που οι φοιτητές με μια φωνή τραγουδούν τη λευτεριά και αντιστέκονται στον ξένο και ντόπιο κατακτητή..."Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας..." Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν τέτοια αυταπάρνηση, τόση δύναμη, τέτοια αποφασιστικότητα, τόση περηφάνια και αξιοπρέπεια..."Αδέρφια μας στρατιώτες, αδέρφια μας στρατιώτες, μην πυροβολείτε..." Παγωμάρα και συνάμα συνειδητοποίηση των πραγματικών γεγονότων...Σοκάρομαι παιδί 10 ετών από τον ήχο των πολυβόλων και φαντάζομαι τη φρίκη...Το τανκ ρίχνει την πύλη και η σπαραχτική φωνή του Παπαχρήστου να απαγγέλει τον εθνικό μας ύμνο μπλέκεται ανάμεσα στις σφαίρες και την ιστορία...Βουρκώνω, σοκάρομαι, οργίζομαι, συνειδητοποιώ, αισιοδοξώ...Η κασέτα σταματά κι εγώ προσπαθώ να συνέλθω...Σταμάτησα να είμαι παιδί όση ώρα άκουγα τα ηχητικά ντοκουμέντα του διημέρου της εξέγερσης...

Δεν έμαθα ποτέ το ποίημα...Πήγα την επομένη στο σχολείο με την κασέτα και το κασετόφωνο...Την έβαλα να παίξει και είδα τον κύριο Δημήτρη να βουρκώνει...Από τότε υποσχέθηκα στον εαυτό μου να τιμώ για την υπόλοιπη ζωή μου εκείνο το Νοέμβρη και να εμπνέομαι από την εξέγερση...


17 Νοέμβρη 2006...Η πρώτη μου συμμετοχή στην μεγάλη καθιερωμένη πορεία του Πολυτεχνείου στην Αθήνα...Μπροστά το μπλοκ των αντιεξουσιαστών, πίσω τους η ΕΑΑΚ, άλλοι εξωκοινοβουλευτικοί, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νεολαία ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, και χιλιάδες αστυνομικών κρυφών και φανερών...Δεν είναι αυτό που νόμιζα, ονειρευόμουνα πριν 11 χρόνια ακούγοντας εκείνη την κασέτα...Πρέπει όμως να συμμετάσχω, το οφείλω στον εαυτό μου, και με άλλους συντρόφους περιχαρακωνόμαστε στο μπλοκ μας, αυτό της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ...Πίσω μας και μπροστά μας όλα τα μπλοκ είναι το ίδιο περιφρουρούμενα...Η πορεία συνεχίζει μέσα στη βροχή και κατευθύνεται στην Αμερικανική πρεσβεία, τη μόνη γιάφκα των τρομοκρατών, όπως φωνάζουμε σε κάποιο σύνθημα...Και καθώς η πορεία φτάνει στο τέλος της διάφορα αντικείμενα ίπτανται πάνω από τα κεφάλια μας από μέρος των διαδηλωτών...Το καθιερωμένο ντου, το "πέσιμο" στους πασόκους...Το περιμέναμε άλλωστε...Και το πανηγυράκι τελειώνει...οι διαπληκτισμοί της προηγούμενης μέρας μεταξύ των φοιτητικών παρατάξεων για τους χώρους στο Πολυτεχνείο και τα "πεσίματα" στις καταθέσεις των στεφάνων ήταν η αρχή...Όπως κάθε χρόνο...

Γυρίζω μούσκεμα σπίτι και αισθάνομαι ράκος...Όχι για τα επεισόδια που είχαν στόχο το μπλοκ του ΠΑΣΟΚ, στην τελική έχουν κάθε δικαίωμα να μας βλέπουν ως Σημίτηδες ή Τσουκάτους, αλλά γιατί είμαι σίγουρος ότι οι αγωνιστές του τότε νιώθουν μεγαλύτερη ντροπή για τον τρόπο που τιμάμε την εξέγερση σήμερα...Ακόμα κι αν ο σκοπός όλων όσων κατεβαίνουν στην πορεία είναι να αποτίσουν φόρο τιμής...

Αστυνομοκρατία και φόβος από ακραίες αντιδράσεις απομάκρυναν οριστικά τον απλό κόσμο, ανένταχτο και μη, από το να κατέβει σε μια πορεία και να τιμήσει τον πάντα επίκαιρο αγώνα των φοιτητών εκείνου του Νοέμβρη...

Μια πορεία που θα άφηνε ακόμα κι ένα 10χρονο παιδί πλάι στον πατέρα του, να περπατήσει τους δρόμους μπροστά από το Πολυτεχνείο και να νιώσει την ίδια την Ιστορία...Χωρίς να φοβάται μήπως πέσουν δακρυγόνα ή μήπως πλακωθούνε πασόκοι με αναρχικούς...Χωρίς να βλέπει στα δελτία τους αιμοσταγείς καναλάρχες να αδημονούν για αίμα και επεισόδια και να ζητάνε κατάργηση του ασύλου λόγω των προβοκατόρικων ενεργειών εχθρών του φοιτητικού κινήματος...Μια πορεία που θα φέρει πάλι κοντά το λαό με τους εκφραστές της ελευθερίας του και τους εμπνευστές του μέλλοντός του...

Ως τότε θα κατεβαίνω στην πορεία όπως εσείς την θελήσατε έτσι, ακόμα κι αν διαφωνώ με τους στρατούς που την κάνουν αποκρουστική, ακόμη κι αν είμαι μέρος ενός χρωματισμένου μπλοκ, ακόμη κι αν ξέρω ότι και πάλι θα μου την πέσουνε γνωστοί και άγνωστοι του συστήματος...Ακόμη κι αν είμαι μέρος αυτής της αρρωστημένης κατάστασης.

Γιατί το χρωστάω σ' αυτούς...Γιατί το χρωστάω στο 10χρονο παιδί που κάποτε ήμουν...