Ένοπλη πάλη και Δημοκρατία

Η ιδεα της ένοπλης πάλης δεν είναι καινούργια στην μεταπολεμική Ευρώπη. Ένοπλες οργανώσεις έδρασαν και δρουν είτε με έντονα εθνικοαπελευθερωτικά στοιχεία όπως ο ΙΡΑ στην Ιρλανδία ή η ΕΤΑ στην Ισπανία σαν κομμάτι πολιτικών δυνάμεων που αναζητούσαν την εθνική τους κυριαρχία είτε σαν προλεταριακές αριστερές δυνάμεις που επιδίωξαν την απονομή δικαιοσύνης σε περιόδους αναβρασμού όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες ή η 17Ν.

Στην Ελλάδα την περίοδο της Χούντας έδρασαν δυνάμεις εντός και εκτός συνόρων (όπως το ΠΑΚ) που επιζητούσαν την εκδίωξη των συνταγματαρχών μέσω του ένοπλου αγώνα. Αυτό δεν έγινε ποτέ και οι δυνάμεις αυτές είτε απορροφήθηκαν είτε σχημάτισαν πολιτικές δυνάμεις στην μεταπολιτευτική Ελλάδα.

Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι το έρεισμα που είχαν σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που ασφυκτιούσε κάτω από συντηρητικές κυβερνήσεις ή κατακτητές. Ο ένοπλος αγώνας δεν φέρνει πάντα τα αναμενόμενα αποτελέσματα καθώς οργανώσεις σαν αυτές διακατέχονται από ακραίες απόψεις και ιδεολογίες. Οι παράπλευρες απώλειες έχουν μεγάλο κόστος και η κοινωνία μπορεί να μετατρέψει το θαυμασμό σε φόβο και μίσος πολύ εύκολα.

Η δράση των Ερυθρών Ταξιαρχών στην μεταφασιστική Ιταλία και η πολιτική της τοποθέτηση συνέπεσε με των αναβρασμό των χαμηλότερων στρωμάτων και τις κοινωνικές τους διεκδικήσεις απέναντι σε σκληρές δεξιές κυβερνήσεις και την αστυνομική βία. Το κοινωνικό τους έρεισμα ήταν πολύ μεγάλο καθώς δεν ήταν απλά μια επαναστατική ομάδα αλλά η μεγαλύτερη μαρξιστική-λενινιστική οργάνωση στην Ιταλία. Τα όπλα όμως δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τον μαζικό ταξικό αγώνα. Η δολοφονία του πρωθυπουργού Μόρο (εμπνευστή της μεγάλης κυβέρνησης και νομιμοποίησης των κομμουνιστών) ήταν η αρχή του τέλους.

Παρόμοια και η δράση της 17Ν στην Ελλάδα. Στις πρώτες κυβερνήσεις μετά το 74, το συναίσθημα της μη τιμωρίας χουντικών στοιχείων ήταν διάχυτο. Η 17Ν ήρθε να αναπληρώσει αυτό το πολιτικοδημοκρατικό κενό έχοντας τη συμπάθεια μεγάλης μερίδας ακόμα και στην άκρη του μυαλού της. Η παρακμή και η ιδεολογική σήψη ακραίων δυνάμεων όμως είναι αναπόφευκτη.

Οι παρακρατικές προβοκατόρικες επιθέσεις πάντα θα υπάρχουν ειδικά από δεξιές κυβερνήσεις που έχουν στόχο πάντα το φόβο και τη συντήρηση (Μυτιλήνη 89). Δε μπορώ να πιστέψω ότι τα όπλα μπορούν να υποκαταστήσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς. Η δολοφονία του Μπακογιάννη και ο κατά λάθος θανάσιμος τραυματισμός του πολίτη Αξαρλιάν το 92 κατέστησε την 17Ν σαν μια εξτρεμιστική ομάδα σε ιδεολογική σύγχυση.

Η ιστορία μας διδάσκει αλλά πολλοί μένουν μετεξεταστέοι.Τα μικρά γκρουπούσκουλα που κρατάνε όπλα σήμερα δεν είναι τίποτα άλλο από δολοφόνους του κοινού ποινικού κώδικα χωρίς ίχνος αγωνιστικής αριστερής αντίληψης. Δεν είναι τίποτα παραπάνω από φασιστοειδή, εχθροί της δημοκρατίας. Προτάσσοντας τη μάχη ενάντια στο αστυνομικό παρακράτος και το αστικό σύστημα δεν νομιμοποιούνται να πυροβολούν 20χρονους εργαζόμενους και πολίτες.

Δεν εξετάζω ποιος οπλίζει το χέρι τους. Οι θεωρίες συνωμοσίας πάντα με γοήτευαν, όπως και τα παραμύθια…

Η προπαγανδιστική μου αντίληψη θεωρεί ότι σε μια δημοκρατία με στέρεες βάσεις και θεσμούς με πολίτες πολιτικά ενεργούς και συμμετέχοντες δε χωράνε τέτοιες ενέργειες.. Η ταυτόχρονη δράση του κοινοβουλευτισμού και του ακηδεμόνευτου συνδικαλισμού σε ενιαίο επίπεδο είναι ικανή να μας εξασφαλίσει τα συμφέροντα του λαού και την συνολική του απελευθέρωση Δεν μπορεί να γίνει οικονομικός και πολιτικός διαχωρισμός. Και δυστυχώς η λύση δεν είναι οι συμβολικές 24ωρες απεργίες για να μην διαταράξουμε την κοιμισμένη αστική μας κοινωνία (και να πάμε και την εκδρομή μας). Ίσως όταν τα συνδικάτα σταματήσουν να συμπεριφέρονται σαν κομματική προπαγάνδα και σταματήσουμε να κοιτάμε ο καθένας τα συντεχνιακά του συμφέροντα και το βόλεμα, ίσως τότε να κερδίσουμε αυτά που μας αξίζουν. Μέχρι τότε ας παλεύουν άλλοι για μας…προσέξτε μην σας πάρει καμία σφαίρα κατά λάθος στον καναπέ σας….

Προπαγανδιστική σημείωση 1: αλίμονο κυρία Γιαννάκου αν ο καθένας νυν & πρώην βουλευτής φυλάγεται από 7 ένστολους, αλί για εμάς. Αλλά εμάς θα μας φυλάει ο Κύριος μάλλον…οπότε κάντε και καμία προσευχή!

Προπαγανδιστική σημείωση 2: ο Σαίξπηρ έγραφε στον Οθέλο(…): ‘ Η αγαπημένη σύζυγος του Μαυριτανού δε μπορεί παρά να πεθάνει από το χέρι του ίδιου του Μαυριτανού…βρείτε εσείς ποιος είναι ο Μαυριτανός και ποια η γυναίκα του…