Σε ευρωπαικά μονοπάτια

Την προηγούμενη εβδομάδα ο πρωθυπουργός βρέθηκε στις Βρυξέλλες στο πλαίσιο της σύνοδο κορυφής. Ένα από τα σημεία συζήτησης τόσο των Ευρωπαίων ηγετών όσο και των αρχηγών των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων ήταν η Συνθήκη της Λισσαβόνας...

50 χρόνια μετά τη συνθήκη της Ρώμης, η νέα συνθήκη στιγματίστηκε από την επίσπευση της υλοποίησης της, με τους αρχηγούς των ισχυρών κρατών - μελών παρά τις όποιες αντιδράσεις να μη δέχονται αλλη επιλογή (ήταν βαριά και η απόρριψη του ευρωσυντάγματος) αλλά και την άγνοια σε συντριπτικό ποσοστό των ευρωπαϊκών λαών ως προς το περιεχόμενο της (αλήθεια εμείς τι ακριβώς γνωρίζουμε ως προς αυτό;...).

Το χτύπημα της οικονομικής κρίσης ήταν ισχυρό για το γόητρο της ΕΕ, καθώς πέρα από το οικονομικό κομμάτι αποδείχτηκε ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι ακόμα ανίσχυρο σε θεσμούς για τη λήψη αποφάσεων. Η ΕΕ παρά τη σταθερότητα του ευρώ ακόμα δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τις ΗΠΑ ούτε τις αναπτυσσόμενες χώρες της ανατολής...

Ο δικός μου προβληματισμός δεν είναι αυτός. Αλήθεια ποιο το κέρδος των ηγετών των προοδευτικών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων από την εν λευκό σύνταξη τους στο ΝΑΙ της συνθήκης; Δεν ήμουν ποτέ ευρωσκεπτικιστής αλλά νομίζω ότι δε γίνεται πλέον να λειτουργούμε με λογικές διαχείρισης και ανταποδόσεως. Χρειάζονται ουσιαστικές ρήξεις και αν όχι από τον προοδευτικό χώρο τότε από που;

Η συνταγή της ελεύθερης αγοράς είναι αυτή που μας έφτασε μέχρι εδώ. Δε γίνεται λοιπόν οι εκπρόσωποι του δεξιού συντηρητικού χώρου να προσπαθούν να λύσουν τα δικά τους λάθη με μπαλώματα. Αλλά αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ουσιαστικά σέρνονται πίσω από τις ίδιες επιλογές.

Η κεντροδεξιά πλειοψηφία ουσιαστικά είπε ένα εύκολο ναι σε μία συνθήκη που ίσως προσφέρει μια θεσμική ισχυροποίηση και πιο ευέλικτες λειτουργίες αλλά περιέχει ψήγματα κοινωνικών στοιχείων και ασχολείται με την περίφραξη των συνόρων από τους κακούς μετανάστες. Από την άλλη πλευρά υπάρχει ένα πολυσχιδές πολυδιασπασμένο όχι από θρησκόληπτους και εθνικιστές μέχρι ακροαριστερούς και ευρωσκεπτικιστές.

Οι ευρωεκλογές τον περασμένο Μάη με την τεράστια αποχή σε όλο το ευρωπαϊκό φάσμα απέδειξαν την αδιαφορία των λαών αλλά και τις χαμηλές τους προσδοκίες. Το παράδοξο είναι ότι η ΕΕ έχει όλο και περισσότερη παρουσία στην καθημερινότητά μας, ίσως χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, αλλά από την άλλη δεν νοιώθουμε τις ζωές να καλυτερεύουν.

Κατά την άποψη μου η Αριστερά και οι Σοσιαλιστές έχουν χάσει τη μάχη σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Δυστυχώς, αυτή τη στιγμή ο προοδευτικός χώρος αγωνίζεται για να ξανακερδίσει δικαιώματα που είχε εξασφαλίσει στο παρελθόν (εργασιακές σχέσεις, υγεία, πρόνοια κλπ). Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε ότι τα μέσα μας διέρχονται κρίση και να κάνουμε κριτική των μέσων μας.

Αλήθεια πώς μπορούμε να μιλάμε για συνθήκη όταν πριν από λίγο καιρό οι συντηρητικοί ζητούσαν στην ευρωβουλή ελαστικό 65ωρο; Ποια η στάση της ΕΕ και οι συσχετισμοί σε σύγκριση με τους G-20; Όσους θεσμούς και να αλλάξουν οι τεχνοκράτες, θα σερνόμαστε πάντα πίσω από τις ΗΠΑ; Ποια θα είναι δηλαδή αύριο η στάση μας σε θέματα παρόμοια με το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη, τη Γιουγκοσλαβία; Ή απλά θα στέλνουμε στρατιώτες να επιτηρούμε τις μαλακίες των Αμερικάνων; Ή θα κάνουμε προέδρους όσους φαντασμένους αποτυχημένους εργατικούς συντάσσονται στη μάχη κατά των τρομοκρατών και τον έλεγχο του πετρελαίου; [1]

Η ΕΕ πάσχει από απουσία και αδυναμία πολιτικής βούλησης. Και δεν είναι μόνο θέμα προσώπων αλλά και πολιτικών. Με τη συνεχόμενη διεύρυνση και την προσθήκη κρατών μελών από το πρώην ανατολικό μπλοκ, υπάρχουν πλέον χώρες με διαφορετική αντίληψη και στόχους. Προέχει πλέον η δημοκρατική ενοποίηση, η συμπαράσταση και η σύμπραξη των λαών σε αυτή τη βαβέλ.

Σε αυτό το παιχνίδι εντυπώσεων των ηγετών, η ΕΕ οφείλει να βρει τη δυναμική να αντιμετωπίσει τις μελλοντικές προκλήσεις όπως την ενεργειακή απεξάρτηση, την αναστροφή της περιβαλλοντικής καταστροφής αλλά και της πράσινης ανάπτυξης...ΑΛΛΑ ΠΛΕΟΝ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ Ρ Η Ξ Η ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ.