Της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία

36 χρόνια μετά....Το Πολυτεχνείο Ζει...

Ξαναφέρνοντας τις εικόνες της πορείας στο μυαλό μου, ένα μόνο μπορώ να σκεφτώ: Αισθάνομαι τυχερός που έζησα μια τέτοια πορεία στα φοιτητικά μου χρόνια.
Ίσως αυτό να μη λέει πολλά στους περισσότερους, ίσως πλέον να έχουμε απαξιώσει και απομυθοποιήσει αυτήν την επέτειο. Οι περισσότεροι κάτοικοι της πρωτεύουσας πλέον δεν κάνουν τον κόπο να βγουν ούτε στο μπαλκόνι.

Κι όμως...όπως κάθε χρόνο νοιώθω ακόμα να πατάω στα βήματα τους.
Κι όμως...όσο με θυμόμουν όλο και περισσότερο η αντιμετώπιση και η απάθεια των πολλών, τόσο περισσότερο νοιώθω την ανάγκη.

Και φέτος μπορώ να πω ότι έστω και λίγο, η νεανική μου ελπίδα δικαιώθηκε...

Ότι φέτος φώναξα τα συνθήματα απ' έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία με όλη μου τη δύναμη, μπορώ να πω ότι στο τέλος χαμογέλασα...

Διότι φέτος, δεν τιμήσαμε τα αδέρφια μας παρέα μόνο με ασφαλίτες, αναρχίλες και μπάτσους, παρέα με μολότοφ και χημικά, παρέα με το φόβο, την απομόνωση και τα άδεια πεζοδρόμια....ΌΧΙ ΦΕΤΟΣ!

Η φράση 'μεγαλειώδης πορεία' μπορεί να είναι υπερβολική αλλά έχει το νόημα της. Διότι ο κόσμος ίσως να μη γέμιζε το ΟΑΚΑ εάν έπαιζε η Εθνική, αλλά επιτέλους ο κόσμος βγήκε για λίγο από το καβούκι του. Και αυτό για έναν νέο με όνειρα και ελπίδες είναι μεγαλειώδες.
Φέτος είδα δίπλα μου νέους και 50άρηδες, παιδιά και γέρους, φοιτητές και γριές, με απλούς πολίτες που έχουν τις εικόνες ακόμα ζωντανές στη θύμηση τους. Και αν θα ήθελα την ικανοποίηση μιας προεκλογικής δέσμευσης τη βρήκα στην πορεία αυτή..το αίσθημα της Δημοκρατίας. Ναι αυτό ήθελα...να περπατήσω και να βρεθώ στο πεζοδρόμιο δίπλα σε ανθρώπους που θα ήμουν για αυτούς αδερφός, γιος ή εγγόνι.

Και ίσως κάποτε να καταλάβουμε ότι το Πολυτεχνείο δεν είναι γιορτή, ούτε επαναστατική γυμναστική. Ίσως να καταλάβουμε ότι δε χρειάζεται να διεκδικούμε την πατρότητα και τη δικαίωση των αγώνων αλλά ότι έχουμε να δώσουμε σήμερα τους δικούς μας αγώνες...Και ίσως καταλάβει το ΚΚΕ ότι δεν είναι το Πολυτεχνείο πανηγύρι ούτε μέρος για να ζητάνε οικονομική ενίσχυση, ίσως και εμείς να φτάσουμε να μη χρειαζόμαστε τα μικρά μας άθλια 'σημαιάκια' για περιφρούρηση και ίσως να καταλάβουν μερικοί ότι οι καμμένοι κάδοι δεν τιμάνε τίποτα και κανέναν...

ΝΑΙ...ίσως εκδημοκρατιστεί η αστυνομία ή γίνει η επανάσταση ή πάρει ο Παναθηναϊκός επιτέλους πρωτάθλημα...

Αλλά και να μη γίνουν όλα αυτά, θα είμαι και πάλι εκεί, γιατί το Πολυτεχνείο Ζει!!!
Γιατί, δυστυχώς δεν είναι η παρουσία της αστυνομίας μεγάλη αλλά η δικιά μας μικρή...
Γιατί έχω χρέος απέναντι στον αδερφό μου που θα μεγαλώσει και σε λίγα χρόνια θα με ρωτάει: 'Βαγγέλη, τι έγινε στο Πολυτεχνείο;'

Σχόλιο: Μία φορά τα κανάλια δεν αναλώθηκαν σε επεισόδια αλλά στην πορεία την ίδια (αφήνω στην άκρη το κλίμα που καλλιεργείτε κάθε φορά εκ των προτέρων), και την πατήσαμε από τον έντυπο τύπο.
2 εφημερίδες με την μεγαλύτερη κυκλοφορία με απογοήτευσαν, καθώς κυκλοφόρησαν με κεντρικούς τίτλους "πελατειακού ενδιαφέροντος". Αναφέρομαι στα ΝΕΑ και την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ...