Ο Αλέκος Αλαβάνος μιλά στους propagandistes...

H συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου στους propagandistes...
Στις κρίσιμες μέρες που ζούμε, θα θέλαμε τη γνώμη ανθρώπων από όλους τους προοδευτικούς χώρους...

Στο πλαίσιο αυτό, ευχαριστούμε τον Αλέκο Αλαβάνο που δέχτηκε να μιλήσει στο blog μας...

Ακολουθεί η συνέντευξη.




Κύριε Αλαβάνο, συναναστρεφόμενος καθημερινά με φίλους μου νεολαίους αλλά και άλλους εργαζομένους διαφορετικών ιδεολογιών και απόψεων περί πολιτικής, κοινή πεποίθηση είναι ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα πέθανε. Τελικά κατά τη γνώμη σας τί ακριβώς συμβαίνει; Πέθανε ως σύστημα ή κάποιοι πολιτικοί άνθρωποι έφτασαν να το νεκρώσουν; Και αν πέθανε, ποιες είναι οι ρεαλιστικές εναλλακτικές;


Δυστυχώς δεν έχει πεθάνει ακόμα. Τη νεκροψία μόνο ο λαός μπορεί να την κάνει. Υπάρχουν τρεις εκδοχές μπροστά μας. Να επιβιώσει το σύστημα χάρη στην στήριξη του οικονομικού και επικοινωνιακού κατεστημένου. Να αναζητήσουν μια λύση τύπου Μπερλουσκόνι. Να μπει η κοινωνία ορμητικά, να αναδείξει έναν άλλο ισχυρό λαϊκό πόλο, που θα προωθήσει μια πολιτική, οικονομικής και κοινωνικής προόδου. Καταλαβαίνετε ότι υποστηρίζω την τρίτη λύση.


-Πρόσφατα εκφράσατε την άποψη που τα Μέσα περιέγραψαν ως προτροπή κοινοβουλευτικής ανταρσίας προς τον ΣΥΡΙΖΑ...Μπορείτε να μου αναλύσετε αυτή σας την άποψη; και πώς μπορεί να εκφραστεί και να δράσει υπεύθυνα κάποιο ενδεχόμενο εξωκοινοβουλευτικό σχήμα-συμμαχία-κίνημα διαφορετικό από τα ήδη υπάρχοντα;


Αυτό που έχω πει είναι ότι η αριστερά πρέπει να αντλήσει διδάγματα από τον τρόπο που η ΕΔΑ και η Ένωση Κέντρου πριν τη δικτατορία είχαν συνδυάσει εξωκοινοβουλευτική και βουλευτική δράση για να πέσει η κυβέρνηση «Βίας και νοθείας» τότε του Κ. Καραμανλή. Και το κατάφεραν. Χωρίς την ενεργοποίηση της κοινωνίας δεν γίνεται τίποτε.


-"Τα πράγματα είναι δύσκολα"...διαπιστώνει καθημερινά ο εργαζόμενος...Και ο ακροδεξιός, και ο κεντρώος, και ο αριστερός, και ο αντιεξουσιαστής και ο απολιτίκ...Ποιες νομίζετε ότι πρέπει να είναι οι επόμενες δράσεις ενός κινήματος που θα εκφράζει αυτή την οργή προς την προοδευτική όμως κατεύθυνση; Αυτή δηλαδή της αντικαπιταλιστικής, ανθρωπιστικής, ανατρεπτικής, συγκρουσιακής δράσης; Γιατί σε τέτοιους δύσκολους καιρούς το φίδι του φασισμού και της ξενοφοβίας καραδοκεί...


Το Μέτωπο. Δηλαδή να βρεθούμε όλοι μαζί, όσοι αναφέρατε, εφόσον συμφωνούμε προκειμένου να ακυρωθεί το Μνημόνιο ΔΝΤ – Ε.Ε. – Κυβέρνηση Παπανδρέου. Και να δημιουργηθεί μια νέα κοινωνική πλειοψηφία που θα στηρίξει μια εναλλακτική κυβέρνηση, που θα ελέγξει τα δημόσια οικονομικά, στο πλαίσιο όμως μιας πολιτικής κοινωνικής δικαιοσύνης και ανάπτυξης.


-Επίσης έχετε δηλώσει πως η έξοδος της χώρας από το ευρώ μετά από την αναδιάρθρωση του χρέους, θα ήταν μια λύση απέναντι στη χούντα του ΔΝΤ που μας έχει επιβληθεί. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο τί θα κερδίζαμε και τί θα χάναμε ως κοινωνία;


Δεν έχω πει ακριβώς αυτό. Έχω πει ότι το ευρώ δεν μπορεί να είναι ταμπού. Δεν πρόκειται για χάρη του ευρώ να καταργήσουμε το κοινωνικό κράτος. Εμείς πρέπει να εγκαταλείψουμε την πολιτική υποταγής του Παπανδρέου και να θέσουμε μια σειρά θέματα στην ευρωζώνη : αλληλεγγύη, ισόμετρη ανάπτυξη, κοινωνική στήριξη, που μπορούν να κάνουν το ευρώ φιλικό στον πολίτη. Να ξέρετε. Η Ευρωζώνη τρέμει στο ενδεχόμενο αποχώρησης μιας χώρας από το ευρώ, γιατί σε λίγο θα καταρρεύσει. Έχουμε ισχυρή διαπραγματευτική δύναμη.


-Στις νέες αυτές συνθήκες που βιώνουμε, δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι μια πορεία ,στα πλαίσια απεργιών, όσο μαχητική και μαζική είναι, στο τέλος δεν έχει κάποιο χειροπιαστό αποτέλεσμα, ενώ πολλές φορές εύκολα προβοκάρεται με ενέργειες όπως η πρόσφατη δολοφονία των 3 εργαζομένων της Μαρφίν...Πιστεύετε ότι μια τέτοια άποψη καλλιεργείται τεχνηέντως από το υπάρχον μιντιοκρατούμενο σύστημα ή όντως περιέχει μια δόση αλήθειας; Αν ναι, ποιες εναλλακτικές μορφές πάλης μπορούν να λάβουν χώρα;


Καταρχήν, σωστά, δεν ξεχνάμε και τιμάμε τους τρεις εργαζόμενους της MARFIN. Οι αγώνες, όταν είναι επιτυχημένοι, έχουν πολιτικά αποτελέσματα. Δέστε, τρεις βουλευτές του ΠΑΣΟΚ διαφοροποιήθηκαν και διαγράφηκαν. Φυσικά δεν αρκούν. Χρειάζεται σε κάθε τόπο Λαϊκή Επιτροπή Ενάντια στα μέτρα. Χρειάζεται μια πολιτική ψήφος στις Περιφερειακές Εκλογές, ενάντια στο Μνημόνιο.


-Το 1981 σε καιρούς παρόμοιας σήψης του πολιτικού συστήματος και συντηρητικής διακυβέρνησης, ο Ανδρέας Παπανδρέου κατάφερε και ενέπνευσε ένα μεγάλο μέρος του λαού-άσχετα με το τί κατάφερε στο τέλος συνολικά η διακυβέρνησή του-δημιουργώντας ένα κίνημα μαζικό, προοδευτικό που έφερε αισιοδοξία αλλά και ταξική και εθνική ανάταση...Σήμερα, μπορούμε να περιμένουμε μια παρόμοια προσωπικότητα από το χώρο της Αριστεράς ως άλλον Μεσσία ή το μέλλον είναι οι πολιτικές συμμαχίες μη προσωποκρατικές;


Όχι. Κι αν ναι θα ήταν λάθος. Όχι ότι πρέπει να υποτιμούμε τη σημασία της ηγεσίας. Αλλά το εγχείρημα να μπει σε νέο δρόμο ο τόπος είναι πρώτα και κύρια θέμα συλλογικής δράσης, κινητοποίησης, αλληλεγγύης. Αυτό που ψάχνουμε λοιπόν δεν είναι ο Μεσσίας, αλλά η καθολική κοινωνική αφύπνιση.


-Είναι ορατό το ενδεχόμενο πολιτικών συμμαχιών στην ελληνική Αριστερά σήμερα, στα πλαίσια των υπαρχόντων πολιτικών σχηματισμών ή πιστεύετε ότι το ΚΚΕ διατηρεί μια απομονωμένη δράση που σε τέτοιες δύσκολες συγκυρίες δρα ανασταλτικά για το Κίνημα; Ο εργαζόμενος κόσμος που στήριξε στο παρελθόν ΚΚΕ,ΣΥΡΙΖΑ,εξωκοινοβουλευτική αριστερά,κομμάτια του αντιεξουσιαστικού χώρου αλλά και ΠΑΣΟΚ πιστεύετε ότι έχει τις ίδιες απόψεις περί συνεργασιών όπως και τα κόμματα που στήριξαν ή στηρίζουν;


Ευτυχώς όχι. Θεωρώ ότι ο αριστερός πολίτης σκέφτεται απλά, δεν επηρεάζεται από την κομματοκρατία, θέλει την ενότητα γιατί γνωρίζει ότι είναι δύναμη. Με αυτήν την έννοια, μαζί με το σάρωμα του δικομματικού πολιτικού συστήματος να σαρωθούν κι αυτές οι αρνητικές εκφράσεις κομματικών σχηματισμών στο χώρο της αριστεράς απέναντι στη συνεργασία, που δεν ανταποκρίνεται σε λαϊκά αλλά σε ασήμαντα γραφειοκρατικά συμφέροντα.


-Θα ήθελα να απευθυνθείτε στη γενιά μου, αυτή των 25άρηδων που λέγεται ότι θα υποστεί τα πάνδεινα αν συνεχιστεί αυτό το γαϊτανάκι μέτρων των αιμοσταγών τραπεζιτών και λοιπών ελλήνων κ ξένων κερδοσκόπων...Η γενιά του Πολυτεχνείου έχει ευθύνη για το σημερινό εργασιακό και ηθικό μεσαίωνα που ζούμε;...Και τέλος, ποιος θα πρέπει να είναι ο ρόλος των πνευματικών ανθρώπων του τόπου;


Για πολλούς λόγους πρέπει να ακυρώσουμε το Μνημόνιο, την καταστροφή του Κοινωνικού Κράτους. Πρώτα από όλα όμως στο όνομα της νεολαίας. Είναι διαστροφικό να λένε στους νέους ότι «θα πάρουμε υπόψη το προσδόκιμο ζωής» ώστε να πάρετε σύνταξη μετά τα 65. Είναι βάρβαρο να κάνουνε τη νέα γενιά των 700 ευρώ γενιά των 500 τόσο ευρώ. Είναι ασύλληπτο η ανεργία στη νεολαία να έχει φθάσει τον 1 στους 4 και να αυξάνεται συνεχώς. Ο Ηρόδοτος έλεγε ότι ευτυχισμένη είναι η κοινωνία που το παιδί θάβει τον πατέρα και δυστυχισμένη εκείνη που ο πατέρας θάβει το παιδί. Tο τελευταίο γίνεται τώρα. Δεν πρέπει να το δεχθούμε με τίποτε. Όσοι και από τη γενιά του Πολυτεχνείου εμπνεόμαστε από τις αξίες της εξέγερσής της. Όσοι διανοούμενοι δεν σκέφτονται τις κομματικές χρηματοδοτήσεις αλλά το πνευματικό και ηθικό τους χρέος ιδιαίτερα απέναντι κυρίως στη νέα γενιά.